Η λατινική επιγραφή πάνω από την αριστερή σκάλα που οδηγεί στην θολωτή αίθουσα στο κτίριο του Ελβετικού Κοινοβουλίου είναι εκεί για να υπενθυμίσει σε όλα τα μέλη ότι επιτακτικό καθήκον τους είναι να ενεργούν προς το δημόσιο συμφέρον. Οι εκπρόσωποι δεν πρέπει πάντα να συμφωνούν μεταξύ τους ανάλογα με τις πολιτικές πεποιθήσεις των και οι απόψεις για το τι είναι το καλύτερο για το δημόσιο συμφέρον διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό. Οι συζητήσεις στην ομοσπονδιακή συνέλευση είναι ανοικτή για το κοινό. Στην Ελβετία, οι πολίτες είναι η ανώτατη πολιτική αρχή, και είναι αυτοί που έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο.
Η Ελβετία έχει ένα κοινοβούλιο με δύο σώματα: Τα ομοσπονδιακά Επιμελητήρια, τα οποία από κοινού αποτελούν την ενωμένη ομοσπονδιακή συνέλευση. Το Εθνικό Συμβούλιο εκπροσωπεί το σύνολο του πληθυσμού και το Συμβούλιο των κρατών, τα κράτη μέλη της Συνομοσπονδίας, δηλαδή τα καντόνια.
Το σύστημα αυτό αντικατοπτρίζει τις δύο αρχές στις οποίες στηρίζεται η δομή του κράτους:
Η δημοκρατική αρχή, σύμφωνα με την οποία κάθε ψήφος φέρει το ίδιο βάρος και την ομοσπονδιακή αρχή με την οποία όλα τα καντόνια αντιμετωπίζονται ισότιμα. Και οι δύο εκλέγονται άμεσα από τους ανθρώπους: το Εθνικό Συμβούλιο σύμφωνα με το πρότυπο ομοσπονδιακών κανόνων, το Συμβούλιο των κρατών σύμφωνα με τους κανονισμούς που διαφέρουν από καντόνι σε καντόνι.
Οι πολίτες που εκπροσωπούνται στο Εθνικό Συμβούλιο έχει 200 έδρες. Ο αριθμός των βουλευτών από ένα καντόνι εξαρτάται από τον πληθυσμό της, όπως καταγράφεται στην τελευταία απογραφή: για κάθε 40 000 κατοίκους περίπου, υπάρχει ένα μέλος του Εθνικού Συμβουλίου. Ωστόσο, επειδή τα καντόνια Appenzell και Innerrhoden τα οποία χωρίστηκαν το 1597 για θρησκευτικούς λόγους, σε καθολικό Innerrhoden και προτεσταντικό Ausserrhoden και με μόλις 16 000 κατοίκους, τα καντόνια Obvalden και Nidwalden που χωρίστηκαν πολύ πριν από την ίδρυση της Ελβετικής Συνομοσπονδίας το 1291, τα Uri και Glarus, και τέλος της Βασιλείας, η οποία υπέστη μια βίαιη διάσπαση το 1833 από την επαναστατική Basel-Landschaft που αποσπάστηκε από την κάποτε κυρίαρχη Basel-Stadt, στέλνουν από έναν εκπρόσωπο μέλος και αυτοί είναι οι λόγοι που αυτά τα καντόνια έχουν μόνο μία έδρα στο Συμβούλιο και μόνο μισή (καντονιού) ψηφοφορία στις ψηφοφορίες επί των τροπολογιών στο Ελβετικό Σύνταγμα, ενώ το πυκνοκατοικημένο καντόνι της Ζυρίχης έχει σήμερα 34 έδρες.
Η πλειοψηφία των εδρών στο Εθνικό Συμβούλιο κατανέμεται σύμφωνα με το σύστημα της αναλογικής εκπροσώπησης δηλαδή οι έδρες κατανέμονται σε αναλογία με το μερίδιο των ψήφων. Οι ψήφοι για κάθε κόμμα υπολογίζονται κατ΄αρχάς δεδομένου του αριθμού των εδρών που κατανέμονται σε ένα κόμμα και στη συνέχεια, οι υποψήφιοι με τις περισσότερες ψήφους εντός των κομμάτων που εκλέγονται. Φυσικά εκλογές με αναλογική εκπροσώπηση λειτουργεί μόνο αν υπάρχουν περισσότερες από μία έδρα. Στα καντόνια με μία μόνο έδρα στο Εθνικό Συμβούλιο υπάρχει μια ψηφοφορία πλειοψηφίας, το πρόσωπο πού έχει τις περισσότερες ψήφους εκλέγεται. Η διαδικασία αυτή ευνοεί φυσικά μεγάλα κόμματα ή ηγετικές φυσιογνωμίες με υψηλό δημόσιο προφίλ.
Άλλοι κανόνες που ισχύουν για τους Ελβετούς πολίτες που ζουν στο εξωτερικό έχουν τη δυνατότητα καταχώρισης στην Ελβετία στους εκλογικούς καταλόγους - είτε στην κοινότητα καταγωγής τους ή στην πρώην κοινότητα της κατοικίας τους. Αυτό τους δίνει το δικαίωμα να ψηφίζουν και να λάβουν μέρος στις εκλογές σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Ωστόσο, την επιλεξιμότητα τους για να ψηφίσουν στις εκλογές για το Συμβούλιο των κρατών εξαρτάται από το πού είναι εγγεγραμμένοι, διαφέρουν από καντόνι σε καντόνι. Οι Ελβετοί πολίτες που ζουν στο εξωτερικό έχουν μόνο πλήρη πολιτικά δικαιώματα σε δέκα καντόνια όπου μπορούν να πάρουν μέρος στο Εθνικό Συμβούλιο και το Συμβούλιο των κρατών εκλογών και μπορούν επίσης να έχουν την άποψή τους για τις ομοσπονδιακές και καντονιών θέματα. Αυτά είναι τα καντόνια της Βέρνης, Friborg, Γενεύη, Graubünden, Jura, Schwyz, Solothurn, Ticino, Basel-Stadt και Neuchâtel.
