Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από Έλληνες γονείς. Μέχρι την ηλικία 7 ετών ζήσαμε στην Αλεξάνδρεια και ένα μικρό χρονικό διάστημα στο Σουέζ. Η καταγωγή του πατέρα μου ήταν από την Αττάλεια της Μικράς Ασίας και της μητέρας μου από την Χίο. Τα παιδικά μου χρόνια κύλησαν πολύ ευτυχισμένα και τα θυμάμαι με αγάπη: Τα ζεστά απογεύματα στην Αλεξάνδρεια, τις βόλτες με τον παππού μου, τη μυρωδιά της θάλασσας, τα ηλιοβασιλέματα, το θρόισμα από τους φοίνικες που στόλιζαν την παραλία, τους ψαράδες με τα καλάμια τους, το τραμ, τις καραμέλες αργισούς, τις βόλτες με το αυτοκίνητο στη Σαχάρα... Το μαγαζάκι με τα χρωματιστά τζάμια που έφτιαχνε φαλάφελ και πίτες ζεστές απέναντι από το σπίτι μας ήταν αυτό που πρόσφατα ξύπνησε τις παιδικές μου μνήμες και θυμήθηκα την γειτονιά των πρώτων χρόνων της ζωής μου. Το σπίτι μας σήμερα δεν υπάρχει πια. Έχει αντικατασταθεί από ένα πολυώροφο κτίριο, το Δικαστικό Μέγαρο Αλεξάνδρειας. Τις αταξίες μου, τις θυμάμαι περισσότερο από τις περιγραφές της μητέρας μου, ήμουνα πραγματικά θηρίο! Στο σπίτι μας στο Σουέζ υπήρχε μία μεσοτοιχία με μία σκάλα ξύλινη, ίσια και ψηλή στην οποία η μαμά απεγνωσμένα κάθε φορά με παρακαλούσε να μην ανεβαίνω. Φυσικά εγώ, όπου «μη» μέσα! Μια φορά ανέβηκα στην κορυφή της, κι έπεσα μέσα σ' ένα σκουπιδοτενεκέ που ήταν από κάτω. Το αποτέλεσμα ήταν να με κάνουν μπάνιο με πετρέλαιο!!! Ήμουν αεικίνητη και δεν έτρωγα το φαγητό μου, γι αυτό και είχανε βρει το εξής κόλπο: είχανε φτιάξει ένα φίδι με πανί, το φόραγαν στο χέρι και το κινούσαν στο τζάμι για να με φοβίσουν... Κάποια μέρα όμως, η θεία μου είχε ξεχάσει στο δάκτυλό της την δακτυλήθρα που έραβε και έτσι ανακάλυψα την σκευωρία. Το σχολείο μου ήταν το Αβερώφειο, ένα σχολείο που άφησε εποχή στην Αλεξάνδρεια και το οποίο δυστυχώς τώρα έχει ελάχιστους μαθητές. Το επισκέφθηκα πρόσφατα και οι μνήμες ζωντάνεψαν αμέσως. Το προαύλιο του σχολείου, ο ιστός της ελληνικής σημαίας, το γήπεδο που κάναμε τις γυμναστικές επιδείξεις, οι βρύσες που τότε δεν τις έφτανα για να πιω νερό. Μετά από τόσα χρόνια είναι ακόμη εκεί ο ίδιος επιστάτης, ο οποίος έψαξε και βρήκε τους καταλόγους εγγραφής της χρονιάς μου: Άλκηστης Σεβαστή Αττικιουζέλ του Σταύρου και της Μαρίας. Μου άρεσε πάρα πολύ το όνομα που διάλεξε η μητέρα μου για μένα, κυρίως για την ριζοσπαστική της απόφαση να έχω ένα όνομα που δεν ακολουθεί την οικογενειακή κληρονομιά. Όσο για το Σεβαστή, ήταν απαίτηση του παπά, ο οποίος δεν δεχόταν μόνο το αρχαίο ελληνικό Άλκηστης.
Ο πατέρας μου ήταν χειρούργος οδοντίατρος και η μητέρα μου δασκάλα. Ήταν και οι δύο πολύ αυστηροί αλλά ταυτόχρονα πολύ τρυφεροί. Με αγαπούσαν πάρα πολύ -καθ΄ ότι ήμουν και μοναχοκόρη- και συχνά αυτό το εκμεταλλευόμουν. Η σχέση μου με τον πατέρα μου ήταν εξαιρετική -όσο θυμάμαι- και δεν μου χάλαγε ποτέ χατίρι. Υπήρχαν φορές που με πήγαινε στον κινηματογράφο και τον υποχρέωνα να ξαναδούμε την ταινία πάλι από την αρχή. Εξακολουθώ να είμαι φανατική φίλη του κινηματογράφου. Μου αρέσουν κυρίως οι περιπέτειες, οι ταινίες με ιστορικό περιεχόμενο και οι επιστημονικής φαντασίας.
Το πρώτο μας σπίτι στην Αθήνα ήτανε στον Υμηττό. Γειτονιά γραφική με ευκαλύπτους και γιασεμιά, κι ένα θερινό σινεμά, την ΑΒΑΝΑ. Ο πατέρας μου εργαζόταν σαν επιστημονικός συνεργάτης σε μία μεγάλη γερμανική βιομηχανία. Η μητέρα στο σπίτι ασχολείτο μαζί μου. Λίγο αργότερα μετακομίσαμε στην Καλλιθέα. Εκεί πήγα δημοτικό σχολείο. Στο 6ο Καλλιθέας. Μετακομίζουμε ξανά, στη Νέα Σμύρνη αυτή τη φορά και στο γυμνάσιο πια, της Ευαγγελικής Σχολής. Ονειρεμένα χρόνια. Όλα είχανε μπει σε μία τάξη, σχολείο, αθλητισμός, φίλοι, σχολικές εκδρομές, μέχρι την στιγμή που η πίεση και η συσσωρευμένη στενοχώρια προκάλεσαν στον πατέρα μου ένα σοβαρό εγκεφαλικό περιστατικό το οποίο ήταν και μοιραίο. Η εμπειρία αυτή, της ζωής, με ωρίμασε απότομα...Τελειώνοντας το γυμνάσιο ήμουνα σίγουρη ότι θ’ ασχοληθώ με τον αθλητισμό, μέχρι τη στιγμή που ένας φίλος με παρότρυνε να τραγουδήσω. Η πρώτη μου ακρόαση ήτανε στον Δήμο Μούτση. Από αυτόν ξεκίνησαν όλα.
Μέρος 2
Παρά τις θυελλώδεις αντιρρήσεις της μητέρας μου ο πρώτος δίσκος ήταν γεγονός: ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ σε ποίηση Κ. Καβάφη, Γ. Σεφέρη, Γ. Ρίτσου, Κ. Καρυωτάκη και φυσικά σε μουσική Δήμου Μούτση. Ο ταλαντούχος συνθέτης υπήρξε ο μεγάλος μου δάσκαλος και ο καλλιτεχνικός μου νονός. αφού εκείνος με βάφτισε Πρωτοψάλτη. Μαζί του εμφανίστηκα για πρώτη φορά στη μπουάτ ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΛΥΔΡΑ στην Πλάκα, σ΄ ένα πρόγραμμα που το είχε επιμεληθεί ο ίδιος. Μαζί του και η πρώτη μου -αξέχαστη- εμπειρία σε συναυλία στο Παλαί ντε Σπορ στην Θεσσαλονίκη. Από το πολύ τρακ είχε κλείσει η φωνή μου μέχρι το πρώτο τραγούδι. Οι πρώτες κριτικές αναφέρουν... τρομερό τρακ έπαθε η τραγουδίστρια του Δήμου Μούτση Άλκηστη Πρωτοψάλτη στο ρεσιτάλ της Θεσσαλονίκης χωρίς όμως αυτό να επηρεάσει την ερμηνεία της, είπαν οι ακροατές που θυμήθηκαν ότι το ίδιο... μεγάλο τρακ είχε πάθει ο Μπιθικώτσης στη συναυλία του στο Κεντρικό...(Απογευματινή 18.9.74)
Στην οδό Σίνα υπήρχε το θέατρο ΠΑΠΑ. Εκεί πήρα το βάπτισμα αυτού του χώρου συμμετέχοντας σ' ένα πρόγραμμα μαζί με τον αξέχαστο Νίκο Ξυλούρη, την Μαρίζα Κωχ και τον Θανάση Γκαϊφίλια.
Επόμενος δίσκος η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ, επίσης του Δήμου Μούτση, από το θεατρικό έργο Η ΑΠΕΡΓΙΑ του Γιώργου Σκούρτη. Η πρώτη επαφή με τον Ηλία Ανδριόπουλο: ΚΥΚΛΟΣ ΣΕΦΕΡΗ, στον οποίο συμμετέχει και ο Νίκος Ξυλούρης. Η ευαισθησία και η απλότητα του συνθέτη με γοήτευσε. Ήταν η αρχή μιας φιλίας και μιας μεγάλης συνεργασίας. Αποτέλεσμα, ο δίσκος ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΛΑΪΚΑ -μαζί με τον Αντώνη Καλογιάννη- σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και Μιχάλη Μπουρμπούλη. Aμέτρητες συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και το τραγούδι ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑΒΡΩ ΣΤΟΥΣ ΜΠΑΞΕΔΕΣ γίνεται η πρώτη μου επιτυχία. Μαζί κάναμε και τις πρώτες εμφανίσεις στην Ευρώπη, στην Σουηδία και την Δανία. Λίγο αργότερα ο Διονύσης Σαββόπουλος, μου προτείνει να συμμετάσχω στο διπλό του δίσκο ΡΕΖΕΡΒΑ καθώς και στις εμφανίσεις που θα έκανε τον χειμώνα στην Πλάκα. Η εμπειρία δουλεύοντας στο ΡΗΓΑ δίπλα στο Νιόνιο είναι μεγάλη. Τραγουδάμε, χορεύουμε, απολαμβάνουμε τις περιπέτειες του Καραγκιόζη με τον Σπαθάρη, ο οποίος συμμετέχει επίσης στο πρόγραμμα. Αρκετές φορές βοηθούσα τον Σπαθάρη και έκανα το... «κολλητήρι».
Καλοκαίρι ’77, θέατρο ΣΜΑΡΟΥΛΑ, επιθεώρηση ΕΦΗΜΕΡΕΒΟΜΕΝ του Μποστ-Μουρσελά, με πρωταγωνιστές τους Θύμιο Καρακατσάνη, Σμαρούλα Γιούλη, Μαίρη Χρονοπούλου, Γιώργο Μιχαλακόπουλο, Νίκο Κάποιο, Γιώργο Μοσχίδη και Γιάννη Μπέζο. Σ’ αυτή την επιθεώρηση τραγουδάω τρία τραγούδια του Βασίλη Δημητρίου. Τους θυμάμαι όλους με αγάπη. Την ίδια χρονιά συνεργάζομαι με τον Σταύρο Ξαρχάκο, σε μία σειρά συναυλιών στο θέατρο ΑΛΙΚΗ.
ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, Γιάννης Σπανός. Τα μαγικά δάκτυλα του Γιάννη και ο έντονος ερωτισμός του, μου άνοιξαν την πόρτα στο ερωτικό τραγούδι. Δουλεύαμε δημιουργικά στο σπίτι του στην Ερέτρια, οι αμέτρητες συναυλίες, μας έφεραν ακόμη πιο κοντά. Στο ΚΥΤΤΑΡΟ στην οδό Ηπείρου περάσαμε έναν ολόκληρο χειμώνα μαζί. Ήταν η αρχή σε μία διαδρομή που χάραξε την μετέπειτα πορεία μου. Το ομώνυμο τραγούδι ήταν και η πρώτη μου συνεργασία με την Λίνα Νικολακοπούλου.
Ο επόμενος δίσκος ήταν η πραγματοποίηση ενός ονείρου: να τραγουδήσω έναν ποιητή που θαύμαζα, που με συγκλόνιζε, που μίλαγε στην ψυχή μου, τον Οδυσσέα Ελύτη. ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ σε μουσική Ηλία Ανδριόπουλου. Το έργο αυτό, μαζί με τα ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ και τα ΛΑΪΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ τα παρουσίασα το 1994 στο ΗΡΩΔΕΙΟ, με την Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και τη χορωδία του Αντώνη Κοντογεωργίου. Ήταν μία από τις πιο σημαντικές και συγκινητικές στιγμές της καλλιτεχνικής μου πορείας. Ένα ΗΡΩΔΕΙΟ κατάμεστο, με πανσέληνο -ερμηνεύοντας την ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη σε πρώτο πλάνο- είναι ότι καλλίτερο μπορεί να ονειρευτεί ένας καλλιτέχνης. Η βραδιά αυτή έχει ευτυχώς καταγραφεί και στην δισκογραφία και τηλεοπτικά.
Το 1985 συνεργάζομαι για πρώτη φορά με τον Σταμάτη Κραουνάκη, με τον οποίο γνωριζόμασταν από τα σχολικά χρόνια αλλά δεν το θυμόμασταν!!! Κατά την διάρκεια της συνεργασίας μας από διάφορες περιγραφές ανακαλύψαμε ποιοι... ήμασταν! Από τότε μας συνδέει μία πολύ ειλικρινής φιλία, η οποία μέσα από τις δυσκολίες της ζωής και της τέχνης έγινε ακόμη πιο δυνατή και κρατάει μέχρι σήμερα. Αυτός ο δίσκος ΚΥΚΛΟΦΟΡΩ ΚΑΙ ΟΠΛΟΦΟΡΩ, είναι η πρώτη ολοκληρωμένη συνεργασία με την Λίνα Νικολακοπούλου και η αφετηρία πολλών θεαμάτων τα οποία θεωρώ ότι έχουν αφήσει την σφραγίδα τους. Τα λόγια της Λίνας με συγκίνησαν πάρα πολύ και ο τρόπος περιγραφής των συναισθημάτων ήταν ένα βέλος που διαπέρασε την καρδιά και την ψυχή μου. Όπως είπα τότε... Το ΚΥΚΛΟΦΟΡΩ ΚΑΙ ΟΠΛΟΦΟΡΩ στοχεύει να είναι τραγούδια για γουόκμαν, για Κυριακές πρωί, με ήλιο και βροχή... για ράδιο-ιδεολόγους και ερασιτέχνες ερωτευμένους...Έγινε από ένα παράπονο... Η πρώτη παρουσίαση αυτών των τραγουδιών γίνεται στην Θεσσαλονίκη, στο ΖΟΟΜ. Εκεί συνεργάστηκα για πρώτη φορά με τον Γιάννη Πάριο.
Μέρος 3
Ένα χρόνο μετά η ΛΕΩΦΟΡΟΣ Α'. Μέσα από την αναζήτησή μας για ένα νέο τρόπο παρουσίασης του ελληνικού τραγουδιού, γεννιέται η πρώτη μουσική παράσταση στην Ελλάδα. Ένα πρόγραμμα που κάναμε μαζί με τον Σταμάτη Κραουνάκη και την Λίνα Νικολακοπούλου σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, σκηνικά και κοστούμια του Μανώλη Παντελιδάκη. Όπως είπε και ο Σταμάτης «είναι ένα σενάριο με τραγούδια για τις τρεις συγκεκριμένες φωνές, τους τρεις αγγέλους αυτών και τρεις περιστρεφόμενες καρέκλες». Άλκηστης Πρωτοψάλτη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Κώστας Γανωτής. Η παρουσίαση των τραγουδιών εκφράζεται στην σκηνή μ’ έναν εντελώς νέο, διαφορετικό τρόπο.
Τα τραγούδια αναμειγνύονται μεταξύ τους και γίνονται ένα. Η ομάδα μεγαλώνει. Ο Ανδρέας Βουτσινάς και ο Μανώλης Παντελιδάκης συνεργάζονται μαζί μας ανελλιπώς τα επόμενα 9 χρόνια... Χρόνια δημιουργικά, τα οποία έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη μας με χρυσά γράμματα. Ο Ανδρέας υπήρξε για μένα ένας μεγάλος δάσκαλος. Η εμπειρία του, η καθοδήγησή του και η αγάπη του ήταν στοιχεία ανεκτίμητα. Σημαντική ήταν και η παρουσία του Μανώλη δίπλα μας, ο οποίος με τα σκηνικά του έντυσε τα όνειρά μας.
Το καλοκαίρι του 1986 κάνουμε μία μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με την Δήμητρα Γαλάνη, την οποία θαύμαζα από τα σχολικά μου χρόνια όχι μόνο για την φωνή της αλλά και για την ευαισθησία της. Αυτό το χρονικό διάστημα ήταν αρκετό να συνδεθούμε πιο πολύ και να γεννηθούν δύο υπέροχα τραγούδια: ΚΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΖΩΝΤΑΝΟΙ και το ΔΙΚΑΙΩΜΑ που ήταν και ο τίτλος του ομώνυμου δίσκου που κυκλοφόρησε αργότερα σε στίχους της Λίνας. Η σχέση μου με την Λίνα δεν ήταν μόνο επαγγελματική. Υπήρχε και μία βαθιά, δυνατή φιλία μεταξύ μας με όλα τα υπέρ και τα κατά της... Οι διαφορετικοί χαρακτήρες μας, ήταν η αιτία που δημιουργήθηκαν πολλές συγκρούσεις μεταξύ μας, αλλά μέσα από αυτές τις συγκρούσεις πάντα γεννιόταν κάτι εποικοδομητικό. Η εκτίμηση, ο θαυμασμός και η αγάπη είναι συναισθήματα που αντέχουν στον χρόνο. Το μεγαλύτερο ποσοστό των τραγουδιών που έχω ερμηνεύσει είναι δικά της.
ΛΕΩΦΟΡΟΣ Β'. Στην δεύτερη σκηνοθετημένη παράσταση με τους ίδιους συντελεστές -που παρουσιάστηκε και στην Θεσσαλονίκη επί 7 μήνες- ήταν επίσης ο Κώστας Γανωτής, ο ηθοποιός Χρήστος Στέργιογλου και ο Νίκος Γαλάτης. Ο επόμενος δίσκος ήταν μεγάλος σταθμός στην μουσική μου διαδρομή. Ήταν καλοκαίρι και ένας φίλος μου, ο Κώστας Κωτούλας με παρότρυνε να δω την ταινία του Εμίλ Κουστουρίτσα Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ, κυρίως για ν’ ακούσω τα τραγούδια της ταινίας σε μουσική του Goran Bregovic. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Η εμπειρία με τους τσιγγάνους θα μας μείνει αλησμόνητη. Ο εκτός τόπου και χρόνου τρόπος ζωής τους, η ασυνέπειά τους, ο ανύπαρκτος επαγγελματισμός τους ξεθώριασαν μονομιάς μόλις μπήκαμε στο studio. Το πάθος, η ενέργεια και το ταλέντο τους πλημμύρισαν αμέσως τους χώρους εγγραφής, πλημμύρισαν την καρδιά μας. Ο Goran Bregovic είναι χαρισματικός. Το ίδιο και η Λίνα Νικολακοπούλου που με τα λόγια της πέτυχε το απόλυτο της έκφρασης. Ο δικός μας Αριστείδης Μόσχος με το σαντούρι του και την ορχήστρα του, έδεσε άψογα την ελληνική ψυχή με την τσιγγάνικη. Σαν επισφράγισμα αυτής της συνεργασίας, μου έδωσε να ερμηνεύσω το τραγούδι Σ' ΑΓΑΠΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΩΡΑΙΑ, ένα τραγούδι που έγραψε πριν από πολλά χρόνια για την μοναδική σύντροφο της ζωής του, την κυρία Αγγέλικα. Η μουσική παράσταση του ΖΟΟΜ το 1991-1992 ήταν για μένα μία ολοκλήρωση αυτής της περιπέτειας. Εκτός από τους γνωστούς βασικούς συντελεστές, μαζί μας ήταν πάλι ο Κώστας Γανωτής και νέοι συνεργάτες, ο Κώστας Μακεδόνας, ο Νίκος Ζούκας και ο Βασίλης Μοσχονάς. Η παράσταση «των τσιγγάνων» παρουσιάστηκε για δύο χρόνια -όχι μόνο στο κοινό της Αθήνας- αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα και την Κύπρο.
Το 1993 αναζητούσαμε έναν καινούριο χώρο προκειμένου να παρουσιάσουμε τη νέα μας δουλειά ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ σε μουσική του Σταμάτη και στίχους της Λίνας. Η περιοχή του Γκαζιού μας ...έκανε κλικ! Ήταν ένα απόλυτο σκοτάδι στο μικρό στενό της οδού Ιεροφαντών όταν αποφασίσαμε να το φωτίσουμε με τα όνειρά μας. Συνοδοιπόρος μας ο θεατρικός επιχειρηματίας Ηλίας Μαρασούλης ο οποίος μετέτρεψε το συνεργείο σε χώρο θεάματος. Το ονομάσαμε ΓΚΑΖΙ όπως ολόκληρη η περιοχή. Ο χώρος αυτός ήταν και η αφετηρία για την μετέπειτα εξέλιξή της. ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ. Μία παράσταση ...«της βασικής ομάδας των πέντε» με το υπέροχο σκηνικό δάσος του Μανώλη Παντελιδάκη στην οποία συμμετείχαν ο Κώστας Μακεδόνας, ο Χρήστος Στέργιογλου, η Σοφία Χρήστου, ο Δημήτρης Μπάσης και για πρώτη φορά επί σκηνής, ο Σταμάτης Κραουνάκης. Η ατμόσφαιρα τόσο στην σκηνή όσο και στα καμαρίνια ήταν συγκλονιστική. Οι 6 μήνες κύλησαν σαν νερό. Αυτή η παράσταση –αυτούσια παρουσιάστηκε στο Θέατρο City Center της Νέας Υόρκης και όπως πάντα σε ολόκληρη την Ελλάδα και την Κύπρο. ΤΑ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΛΑΪΚΑ ...χορέυτηκαν με πάθος...
Δεύτερη χρονιά στο ΓΚΑΖΙ με τίτλο ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Αυτή την φορά συμμετέχει και η μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια Λίτσα Διαμάντη. Ήταν μία συνεργασία έκπληξη και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η απόλυτη αφοσίωση σε αυτό που κάναμε και η απόλυτη υπακοή της, στις οδηγίες του Ανδρέα Βουτσινά. Το απαράμιλλο χιούμορ της και η παιδικότητα της, θα μας μείνουν αξέχαστα! Η ίδια παράσταση μεταφέρθηκε και σε έναν καινούριο τότε χώρο της Θεσσαλονίκης στο ΦΙΞ. Εκείνη την εποχή όλοι οι συντελεστές συμμετείχαμε σ’ ένα δίσκο του Σταμάτη και της Λίνας ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ. Είναι η πρώτη φορά που από ένα δίσκο έγιναν ταυτόχρονα 7 video clips υπό την σκηνοθετική ματιά του ταλαντούχου συνεργάτη και φίλου Νίκου Σούλη. Με το Νίκο συνεργαζόμαστε σχεδόν ανελλιπώς μέχρι και σήμερα. Τα video clips του μετέφεραν με ακρίβεια και ευαισθησία «την εικόνα» του λόγου και της μουσικής. Τα περισσότερα από αυτά έχουν καταγραφεί σαν ταινίες μικρού μήκους.
Μέρος 4
Το 1996 στο ΡΟΔΟΝ -όπου έγινε και το... βάπτισμα του πρωτοεμφανιζόμενου Στέλιου Διονυσίου- ακούγονται για πρώτη φορά δύο τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο του ΗΦΑΙΣΤΕΙΟΥ: ΤΟ ΜΩΡΟ και το ΔΙΘΕΣΙΟ, επάνω στο οποίο βασίστηκε και ολόκληρο το σκηνικό του Μανώλη Παντελιδάκη. Την επόμενη χρονιά νέος δίσκος: ΣΑΝ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΠΟΥ ΞΥΠΝΑ. Ήταν η πρώτη φορά που συνεργάστηκα με τον συνθέτη Νίκο Αντύπα, πάντα σε στίχους της Λίνας. Ήταν μία πολύ ακριβή παραγωγή για τα ελληνικά δεδομένα. Εναλλάξ Αθήνα-Πράγα-Παρίσι προκειμένου ν΄αποκτήσουμε ένα αποτέλεσμα που να μας ικανοποιεί απόλυτα. Σ' αυτό τον δίσκο συμμετέχει και η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας υπό την διεύθυνση του Mario Clemens. Η μίξη και το mastering του δίσκου έγιναν στο Παρίσι στα studios PLUS XXX και DYAM. Εδώ το σκηνικό αλλάζει εντελώς. Η ιδέα της Λίνας να συνεργαστούμε με τον σκηνοθέτη της ΟΜΑΔΑΣ ΕΔΑΦΟΥΣ Δημήτρη Παπαϊωάννου, μας οδήγησε στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ για δύο χρονιές. Η παράσταση αυτή ήταν στην κυριολεξία μοναδική. Ήταν ότι πιο δύσκολο έχω κάνει μέχρι σήμερα αφού πέραν των άλλων προσόντων απαιτούσε και άψογη σωματική κατάσταση. Γυμναζόμουνα καθημερινά τουλάχιστον 2-3 ώρες, πήγαινα στο θέατρο αρκετές ώρες πριν, να προθερμάνω το σώμα μου προκειμένου ν’ ανταπεξέλθω στις ασκήσεις ακριβείας του Δημήτρη. Η συνομιλία του σώματος με τη φωνή ήταν απόλυτα συγχρονισμένα –μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το μουσικό ταλέντο του Νίκου Αντύπα έδενε απόλυτα με τον λόγο της Λίνας, τα σκηνικά της Λίλης Πεζανού, τους φωτισμούς του Ανδρέα Μπέλλη και ολοκληρωνόταν μέσα από τις αργές κινήσεις της χορογραφίας του Δημήτρη. Το θέαμα αυτό ήταν μία δική μου παραγωγή η οποία ξεπέρασε τις 200 παραστάσεις. Συνοδοιπόρος μου η πολύτιμη φίλη και στενή μου συνεργάτης Τώνια Δραγούνη -διευθύντρια παραγωγής των θεαμάτων μου εντός και εκτός Ελλάδας- η οποία με πραγματικό πείσμα και αφοσίωση κατάφερε μέχρι σήμερα να ξεπεράσουμε πολλές φορές τα σύνορά μας. Πίστεψε με πάθος ότι η ελληνική μουσική μπορεί να σταθεί σε οποιοδήποτε σημείο της γης, έστω και αν η γλώσσα μας είναι στα περισσότερα άγνωστη. «Αρκεί να μιλάει η φωνή, η ψυχή και το σώμα» όπως λέει χαρακτηριστικά. Τότε επισκεφθήκαμε την Πορτογαλία, Ισπανία, Μεγάλη Βρετανία, Ισραήλ και Κύπρο. Ο επίλογος αυτής της παρουσίασης ήταν το ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ minimal. Ήταν μία σκέψη μας να το ταξιδέψουμε με μία μόνο κλασσική κιθάρα – του αριστουργηματικού, δεξιοτέχνη, κλασσικού κιθαρίστα Βαγγέλη Μπουντούνη. Τα ρεσιτάλ αυτά είχαν μία μοναδικότητα στον τρόπο παρουσίασής τους. Έγιναν σε καθεδρικούς ναούς σε πολλές πόλεις της Ευρώπης: Amsterdam, Koπενχάγη, Nυρεμβέργη, Φρανκφούρτη, Βερολίνο, Darmstadt, Aμβούργο. Μοναδικό σκηνικό τα βιτρώ της εκκλησίας, ο εσταυρωμένος και τα αναμμένα μανουάλια... Εκπληκτική εμπειρία!
Ο δρόμος για ...άλλες πολιτείες... έχει ανοίξει με αποτέλεσμα να έχω συνεχώς τη δυνατότητα να ταξιδεύω το ελληνικό τραγούδι και την ψυχή του με τον τρόπο που ακριβώς ονειρευόμουνα. Πολλά ταξίδια, πολλές εμπειρίες, ψυχική ικανοποίηση, κυρίως από την αποδοχή του κοινού που χωρίς να καταλαβαίνει την ελληνική γλώσσα γίνεται ένα με την ελληνική μουσική. Ανάμεσα στα ταξίδια -ξανά Ισπανία, Ισραήλ, Λονδίνο- ετοιμάστηκε και η επόμενη δισκογραφική δουλειά. Φυσικό επακόλουθο -οι ΥΔΡΟΓΕΙΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ, ένα ...παιδί από τους ίδιους γονείς αλλά με διαφορετική οντότητα. Τα τραγούδια του δίσκου παρουσιάστηκαν στο DIOGENIS STUDIO, σ’ ένα πρόγραμμα που φτιάξαμε μαζί με τον Σταμάτη, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπαιωάννου με τίτλο ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ. Βρεθήκαμε ξανά στην σκηνή μετά από αρκετά χρόνια. Μαζί μας και η ομάδα κρουστών ΗΧΟΔΡΑΣΗ του ταλαντούχου Νίκου Τουλιάτου. Το θέαμα αυτό ολοκληρώθηκε στο RADIO CITY της Θεσσαλονίκης.
Καλοκαίρι 2001. Ένα ρεσιτάλ για φωνή και κρουστά. Ταξιδέψαμε όχι μόνο σε ολόκληρη την Ελλάδα και την Κύπρο -την οποία επισκεφθήκαμε 3 φορές- αλλά και το Ισραήλ, την Ισπανία, φτάνοντας μέχρι την μακρινή Κούβα! Τρεις συναυλίες σε δύο εκπληκτικά θέατρα. Η εικόνα του κοινού και στην Αβάνα και στην πόλη Matanzas θα μου μείνει αξέχαστη! Όλοι όρθιοι -ανεξαρτήτως ηλικίας- σε απόλυτο συγχρονισμό κινήσεων να χορεύουν υπό τον ρυθμό των ελληνικών τραγουδιών!!! Αισθάνθηκα πραγματικά υπερήφανη! Μέσα στο καλοκαίρι του 2001 –ανάμεσα σε συναυλίες– μου έγινε η πρόταση να συμμετέχω στο προσωπικό album του Mario Reyes –της γνωστής οικογένειας των Gipsy Kings. Τα τραγούδια YA HABIBI και DA MELA τα παρουσιάσαμε μαζί live στο JAZZ FESTIVAL που έγινε στο DIOGENIS STUDIO. Το καλοκαίρι που πέρασε, ένα μοναδικό ρεσιτάλ κατεγράφη στην καλλιτεχνική μου διαδρομή. Ήταν σε έναν από τους ωραιότερους αρχαίους χώρους της Αθήνας, την Ρωμαϊκή Αγορά.
Ιανουάριος 2002. Τρεις εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τίτλο ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΙΑΣ ΦΩΝΗΣ. Ένα απόσταγμα από αγαπημένα μου τραγούδια με τη συνοδεία της Συμφωνικής Ορχήστρας της Πράγας, την συμμετοχή της σύγχρονης ορχήστρας μου και της χορωδίας Fons Musicalis, υπό την διεύθυνση του Francesic Preisler σε ενορχήστρωση του Κώστα Παπαδούκα. Ήταν η πρώτη φορά που ερμήνευσα και ξένα τραγούδια, κυρίως από γνωστά musicals και τον διεθνή κινηματογράφο. Αγγλικά, Ισπανικά, Κορσικάνικα.
Το καλοκαίρι του 2003 έκανα άλλη μία περιοδεία σε ολόκληρη την Ελλάδα με τα καλλίτερα τραγούδια της καλλιτεχνικής μου πορείας . Μαζί μας και ο παλιός μου συνεργάτης αλλά και φίλος, ο Κώστας Γανωτής ο οποίος συμμετείχε φιλικά στο Μέγαρο Μουσικής όπου ερμηνεύσαμε το εκπληκτικό , δικό του τραγούδι «Τα καραβάνια». Τον επόμενο χειμώνα μία εντελώς ξεχωριστή συνεργασία στο “Studio Πειραιώς» ήταν αυτή με τον πετυχημένο στο είδος του Αντώνη Ρέμο. Μου έκαναν εντύπωση η καλοσύνη του, το χιούμορ του και ο καλός του χαρακτήρας. Τους έξι αυτούς μήνες θα τους θυμάμαι με αγάπη και τρυφερότητα. Η συνεργασία αυτή μεταφέρεται στην Θεσσαλονίκη στο “Studio Πολιτεία» για 40 παραστάσεις και μετά ταξιδεύει στην Αμερική. Τον ίδιο χειμώνα κυκλοφόρησε και το νέο μου cd «Πές μου θάλασσα» το οποίο σε λίγους μόνο μήνες έγινε πλατινένιο. Ενα cd πολυσυλλεκτικό από παλιούς αλλά και νέους συντελεστές που μου χάρισαν ότι καλλίτερο είχαν στην καρδιά τους και τους ευχαριστώ. Αυτό τον χειμώνα θα τον αφιερώσω σε μερικές συναυλίες εκτός των ελληνικών συνόρων όπως για παράδειγμα στην Ρωσία. Πάντα οι εκτός της χώρας μου συναυλίες είναι για μένα μία μεγάλη πρόκληση. Ισως η μεγαλύτερη.
Μετά από 20 χρόνια αποφάσισα να αλλάξω δισκογραφική εταιρία και έτσι το νέο, μουσικό, δημιουργικό μου σπίτι είναι πλέον η Heaven. Εκεί κυκλοφόρησε το LIVE cd με την συμφωνική ορχήστρα της Πράγας, από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. "Τα παραμύθια μιας φωνής" έγινε σύντομα χρυσό. Πραγματικά ήταν μία ιδιαίτερη ικανοποίηση για μένα , σε μία εποχή δύσκολη για την ελληνική δισκογραφία. Αυτό ήταν η αφορμή τα "Παραμύθια" να ταξιδέψουν στο Palace Theatre του Λονδίνου με την Συμφωνική ορχήστρα της Οξφόρδης, στην Κύπρο με την Προεδρική Συμφωνική του Κρεμλίνου και στη Θεσσαλονίκη. Αυτή η συνεργασία ήταν η αφορμή που ένα ακόμη όνειρο έγινε πραγματικότητα. Ενα ρεσιτάλ με την ίδια ορχήστρα στην Οπερα της Μόσχας και την χορωδία του Κρεμλίνου. Ήταν συναρπαστικό μία ρώσικη χορωδία να τραγουδά στην Ελληνική γλώσσα!
Καλοκαίρι 2004. Ένα από τα πιο δημιουργικά καλοκαίρια της καριέρας μου…Συναυλίες σε όλη την Ελλάδα , ολοκλήρωση της νέας μου δισκογραφικής δουλειάς, πρόβες για τον χειμώνα με τη Δήμητρα Γαλάνη, συμμετοχή στην λαμπαδηδρομία επάνω από την γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου. Η μεταφορά της Ολυμπιακής Φλόγας ήταν μία μοναδική εμπειρία με συγκλονιστικά συναισθήματα. Στην κυριολεξία ένοιωθα σαν να μην πατάω στο έδαφος. Την επόμενη μέρα έγιναν και τα επίσημα εγκαίνια αυτής της πανέμορφης γέφυρας στα οποία και συμμετείχα.
Αθήνα 2004. Τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Μετά από μία σκληρή προετοιμασία στον Ασπρόπυργο και νοιώθοντας το μεγαλείο του εθελοντισμού από όλο τον κόσμο φτάνει η ώρα της τελετής της λήξης. Μία στιγμή πολύ μοναδική , που λίγοι καλλιτέχνες στον κόσμο έχουν την ευκαιρία να νοιώσουν στην καλλιτεχνική τους ζωή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ασφυκτικά γεμάτο στάδιο , τα πολύχρωμα μπαλόνια, την συμμετοχή του κόσμου. Θα κρατήσω φυλαγμένα για πάντα τα συγχαρητήρια e-mails απ’ όλο τον κόσμο. ΄Ηταν συγκινητικά
Οκτώβριος 2004. Σαν δυο ροκ καρδιές με την Δήμητρα Γαλάνη στο VOX. Η φιλία τόσων χρόνων ξεδιπλώνεται σε αυτή την σκηνή, δημιουργώντας εκρηκτικές, μοναδικές βραδυές. Είναι εμφανές ότι και οι δύο απολαμβάνουμε μέχρι το κόκκαλο αυτό που κάνουμε. Παράλληλα κυκλοφορεί και το νέο μου cd « Να σε βλέπω να γελάς» το οποίο ολοκληρώθηκε στη Νέα Υόρκη. Ένα πολυσυλλεκτικό cd με άκρως συναισθηματικά τραγούδια . Ευχαριστώ από καρδιάς τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πάθος , την αφοσίωση και την μουσικότητά τους.. Το cd αυτό έγινε χρυσό σε ελάχιστες ημέρες κυκλοφορίας.
Την ίδια χρονιά το «Να σε βλέπω να γελάς» απέσπασε 5 πρωτιές στα βραβεία Αρίων, βραβεύθηκε από τα βραβεία του MAD, επίσης από τους LEADERS OF THE YEAR, ενώ τον Μάρτιο του 2006 που απονεμήθηκε ένα ακόμη βραβείο από το LIFE AND STYLE. Πάντα μία βράβευση δημιουργεί πολύ όμορφα συναισθήματα και γι αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου όσους συνέβαλαν σε αυτό.
Δεύτερος χρόνος με τη Δήμητρα Γαλάνη στου Fix Θεσσαλονίκης .Οι βραδιές αυτές στην Θεσσαλονίκη ήταν συγκλονιστικές! Δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ!!! Αυτή η συνεργασία που γεννήθηκε μέσα από την αγάπη και την αλληλοεκτίμηση, μία συνεργασία που γεννήθηκε πηγαία και που μετέτρεψε το εγώ σε εμείς αγκαλιάστηκε από τον κόσμο με ένα μοναδικό τρόπο. Αυτό το συναίσθημα, αυτή η καθαρότητα της έκφρασης και της μοναδικής συνεργασίας δημιούργησε τρεις πρεμιέρες και τρία φινάλε. Αθήνα 2004-2005, Θεσσαλονίκη 2005-2006, Αθήνα 2006! Παράλληλα κυκλοφόρησε και το Live στο Vox, 70 λεπτά από τις καλύτερες στιγμές του προγράμματος , το οποίο και έγινε χρυσό επίσης. Την ίδια στιγμή γινόταν πλατινένιο και το cd “Να σε βλέπω να γελάς» ενώ κυκλοφόρησε και μία ειδική έκδοση σε περιορισμένα αντίτυπα με ένα double disc τελευταίας τεχνολογίας , με συλλεκτικές φωτογραφίες , με τον Αγγελό μου remix, μία αφήγησή μου για το πώς πήρε μορφή αυτό το cd, και υλικό από την συναυλία στην Μαδρίτη επ ευκαιρία της κυκλοφορίας του cd στην Ιβηρική Χερσόνησο με Ισπανικά credits.
Τον Μάρτιο του 2006 μου δόθηκε η ευκαιρία να εκπροσωπήσω για άλλη μία φορά την χώρα μου στο εξωτερικό, στην Διεθνή ΄Εκθεση Τουρισμού ITB, στο Βερολίνο όπου η Ελλάδα ήταν η τιμώμενη χώρα. Στις συναυλίες αυτές που εκπροσωπώ την χώρα μου αισθάνομαι μεγαλύτερη περηφάνια γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να μεταφέρω το σύγχρονο τραγούδι και τον πολιτισμό του σε άλλους λαούς. Η δύναμη της έκφρασης αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία.
Μετά την υπέροχη καλοκαιρινή περιοδεία του 2006, ο χειμώνας κύλησε ήρεμα. Αρκετή και ευχάριστη δουλειά προκειμένου να συγκεντρωθεί καινούργιο υλικό για το νέο cd . Το να ανακαλύψεις καινούργια τραγούδια μοιάζει πολύ με το επάγγελμα του ανθρακωρύχου Ευτυχώς υπάρχουν καινούργια διαμάντια! Νέοι συντελεστές , συνθέτες και στιχουργοί. Σκέψεις, ιδέες, προτάσεις , δημιουργία πηγαινοερχόντουσαν όλο αυτό το διάστημα….σχεδόν δύο χρόνια ώσπου να ολοκληρωθεί η νέα δισκογραφική μου δουλειά. Παράλληλα και η σκέψη για τον χώρο και τον τρόπο που θα παρουσιαστούν αυτά τα νέα τραγούδια…
Μάιος 2007. Από τις ελάχιστες παραστάσεις που έγιναν αυτή την εποχή και θα θυμάμαι με μεγάλη συγκίνηση και υπερηφάνεια ήταν το recital που έδωσα στο Πεκίνο, στην Απαγορευμένη Πόλη επ ευκαιρία του εορτασμού των 35 χρόνων της Ελληνο-κινεζικής φιλίας , υπό την Αιγίδα του Υπουργείου Εξωτερικών και παρουσία της Υπουργού κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη. Από τις πιο συγκινητικές στιγμές στην καριέρα μου , αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν το γεγονός ότι όλο το θέατρο συμμετείχε ρυθμικά και με έναν ιδιαίτερο τρόπο στα Ελληνικά τραγούδια. Το αποκορύφωμα αυτής της βραδιάς ήταν όταν στο πρώτο encore τραγούδησα ένα παραδοσιακό τραγούδι τους στα Κινέζικα , το κοινό να ξεσηκωθεί στην κυριολεξία. Ήταν τόσο εκφραστικοί και το χειροκρότημα τόσο δυνατό και παρατεταμένο που … αναγκάστηκα να ξεκινήσω από την αρχή…
Φτάνουμε στο καλοκαίρι του 2007 και όλα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν. Από ένα τραγούδι ξεπηδάει ο τίτλος «Στο ωραιότερο σημείο» και ταυτόχρονα η επιθυμία μου να παρουσιαστούν τα τραγούδια αυτά σε δύο παραδοσιακά επικοινωνιακούς χώρους στον Μύλο της Θεσσαλονίκης και στον Ζυγό στην Αθήνα, στα ωραιότερα σημεία της κάθε πόλης. Μαζί μου το Τρίφωνο, τρεις εξαιρετικές φωνές , δηλαδή ο Νίκος Κουρουπάκης, η Ερωφύλλη και ο Δημήτρης Υφαντής. Επίσης ο νέος ταλαντούχος συνθέτης και τραγουδιστής Γιάννης Χριστοδουλόπουλος ο οποίος συμμετέχει στο cd με τέσσερα τραγούδια. Μαζί μας η Αποστολίνα Μάη από τους ΑΜΜΟΣ σε φιλική συμμετοχή. Μία εξαιρετική ορχήστρα με πάθος και δύναμη την οποία διευθύνει ο συνθέτης, μαέστρος και ενορχηστρωτής Γιώργος Μπουσούνης των ΑΜΜΟΣ – με τον οποίο συνεργάζομαι πολλά χρόνια και έχω ερμηνεύσει τόσο στο παρελθόν όσο και τώρα τραγούδια του. Το cd «Στο Ωραιότερο σημείο» έγινε πλατίνα σε ελάχιστο χρόνο. ΄Αθλος για την σημερινή εποχή που η πειρατεία σαρώνει. Η απονομή έγινε …..σεμνά στο Μετρόπολις από τον Δήμαρχο Αθηναίων κ. Νικήτα Κακλαμάνη. Στην ίδια εκδήλωση ο Δήμαρχος ανακοίνωσε την απόφαση του Δήμου Αθηναίων για δενδροφύτευση του Ελαιώνα στο κέντρο της Αθήνας, την οποία και αποφάσισα να στηρίξω διαθέτοντας ένα μέρος των εσόδων από τα δικαιώματά μου αυτού του Cd.
Καλοκαίρι του 2008 έγινε μία ακόμα περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με την ροκ ορχήστρα μου παρουσιάζοντας το cd «Στο ωραιότερο σημείο». Ένα μεγάλο διάλειμμα για ανανέωση, αναδιοργάνωση, αναθεώρηση σκέψεων, νέο cd και καινούργια πλάνα, σκέψεις, αλλαγή πλεύσης στα Live. Η καινούργια πρόταση ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με τις εμφανίσεις μου μέχρι στιγμής. «Ένα πιάνο –μία φωνή» στο Gazarte του Γιάννη Πετρόπουλου που η σκηνοθετική του ματιά και ευαισθησία, δημιούργησε έναν χώρο πολύ ιδιαίτερο, φιλόξενο, έναν χώρο πρόταση στην Αθηναϊκή διασκέδαση. Σε ατμόσφαιρα σπιτιού, χωρίς σκηνή, σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές μαζί με τον Στέφανο Κορκολή ξεδιπλώσαμε ένα νέο τρόπο αφήγησης των τραγουδιών. Ο Στέφανος Κορκολής, ένας συνθέτης που όλο του το DNA είναι γεμάτο μουσική. Δέσαμε πολύ γρήγορα, ονειρευτήκαμε, καταθέσαμε, ξεδιπλώσαμε την μοναχικότητα, την ευαισθησία, την ορμή και το πάθος των τραγουδιών με ένα τρόπο καθαρό-κρυστάλλινο.Ταξιδέψαμε το «Ένα πιάνο-μία φωνή» σ το θέατρο Gadogan Hall στο Λονδίνο, στο Θέατρο του Πανεπιστημίου του Harvard στην Βοστώνη, στην Οπερα του Βουκουρεστίου και στην Κύπρο. Το κοινό μας αγκάλιασε σφικτά και έτσι το Gazarte συνεχίστηκε και για δεύτερη χρονιά. Στο μουσικό παιχνίδι συμμετείχε και ο Je Luis Nascimento, κρουστός από την Βραζιλία που έδωσε ένα εντελώς διαφορετικό χρώμα στα τραγούδια.
Χειμώνας 2010. «Φανερά-Μυστικά» ήταν το cd που ξεπήδησε μέσα από την συνεργασία μου με τον Στέφανο Κορκολή. Ένα πολύ σημαντικό γεγονός για μένα σε αυτό το cd ήταν η συμμετοχή της Λίνας Νικολακοπούλου και η μουσική σύνδεσή της με τον Στέφανο Κορκολή. Το καλοκαίρι πιάνο, φωνή, κρουστά και μία κιθάρα σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο.
Τον Οκτώβριο «Ένα πιάνο-μία φωνή» περιοδεία στην Ευρώπη, γεγονός που πάντα με ενθουσιάζει. Φρανφούρτη, Ντύσελντορφ, Στουτγάρδη, Ζυρίχη, Αμστερνταμ, Βρυξέλες, Μόναχο. Μετά το τραγούδι της Εσμεράλντας στην Παναγια των Παρισίων, μου έγινε για δεύτερη φορά πρόταση από την Disney να δανείσω την φωνή μου σε καρτούν. Ο ρόλος αυτή την φορά ήταν της κακιά μητριάς Γκόθελ (όπου έκανα και όλους τους διαλόγους της) στο πολύ γνωστό παραμύθι της Ραπουνζέλ. Ο ρόλος αυτός με εξιτάρισε πολύ! Η ΓΚΟΘΕΛ έκλεψε την Ραπουνζέλ και μαζί της και το φίλτρο της αιώνιας νεότητας και την κράτησε φυλακισμένη σε ενα κάστρο..Ηταν συναρπαστικο και πολύ ιδιαίτερο να φορέσω τίς λέξεις ακριβώς πάνω στο καρτούν και το ακριβές συναίσθημα στην πλοκή του έργου, πρωτόγνωρο να ακουω και να βλέπω μία αλλη ύπαρξη με την φωνή μου να ξεδιπλώνει ολα τα συναισθήματα, την ευαισθησια, πονηριά, κακια, ματαιοδοξία, τρυφερότητα, πάθος, πόνο, στοργή, απόγνωση, αγάπη. Ήταν μία ιδιαίτερη μουσικη περιπέτεια με μεγάλες απαιτήσεις. Θα το δοκίμαζα ξανά χωρίς δισταγμο. Παράλληλα γεννιόταν μία νέα συνεργασία με τον τενόρο Μάριο Φραγκούλη, με τον οποίο δώσαμε "Ραντεβού στο Παλλάς". Η ιστορία με τον Μάριο ξεκινάει πριν από το 2004 στην πρώτη εθελοντική συναυλία για τους Ολυμπιακούς αγώνες, μία εποχή ονειρεμενη, μία αψογη συνεργασια και απο τοτε δωσαμε τα χερια για να ξαναβρεθουμε επτά χρόνια μετά. Η σκέψη γεννήθηκε την άνοιξη του 2010, και σε ελαχιστο χρονικο διαστημα βρεθηκαμε να σκιαγραφουμε τις πρωτες εικονες τα πρωτα τραγουδια, πανέμορφες στιγμές κατω απο το φως το απογευματινο, κατω απο την περγολα με τον ιδρωτα να σηματοδοτει το τι προκειται να επακολουθησει...Καναμε τον γυρο της γης εκατονταδες φορες αναζητώντας τραγούδια από μουσικες,θεατρικες παραστασεις κωμωδιες, τραγωδιες, μιουζικαλ, οπερες. Δεν ειχα την παραμικρη αμφιβολια ότι με αυτή την εξαισια φωνη που ακουγοταν σε παγκοσμια αποκλειστικοτητα διπλα μου -κατω απο τον εναστρο ουρανο- θα γινόμασταν ένα σωμα, μια φωνη. Απο μονη της η σκεψη, δημιουργησε μια χαρα, μια εκσταση ενα πρωτογνωρο φτερουγισμα στην ψυχη…, μεσα σ' αυτο τον πινακα των συναισθηματων ξεπηδησε αυτοματα το όνομα του Γιαννη Κακλεα, Δημιουργικος, ηρεμος, μεστος με αποψη, τολμηρος με κινηματογραφικη οπτικη σκηνοθετης επαιξε μαζι μας τελεια και το θεατρικο του ρουχο μας αγκαλιασε πολυ κομψα. Αμεσα ηρθε στην σκεψη μας η Λινα και ο Σταματης, δυο φίλοι- συνεργάτες που μου εδωσαν μερικα απο τα πιο "ακριβα" μου μουσικα κοσμηματα. Η Λινα ανεκτιμητη μοναδικη διακριτικη αλλα πολυ ουσιωδεις προικισμενη με ενα κοφτερο μυαλο και λογο μας εδωσε πολλα " δωρα “Ο Σταματης, αγαπημενος εδω και 40 χρονια μας προσεφερε απλοχερα τις μεθυστικες του μελωδιες και αντιστειξεις , εβαλε την δικη του σφραγιδα σε ολα τα ντουετα. Ο Μανολης Παντελιδακης παντα κοντα μου απο την πρωτη σκηνοθετημενη παρασταση ,τηνΛεωφορο Α με τον Ανδρεα Βουτσινα .. μεχρι σημερα..με ιδεες, σκηνικα και παιχνιδια...παντα απαραιτητος και παντα ιδιοφυης στο να βρισκει λυσεις. Ο Κυριακος Κοσμιδης ηταν η ηρεμη δυναμη,η εκπληξη, εξαιρετικος χορογράφος με πολυ ευαισθησια και μεγαλη γνωση. Μας εμαθε ολες τις φιγουρες, βημα βημα, μας οργανωσε σωματικα μας δημιουργησε μια σχεση απλη και ταυτοχρονα ουσιαστικη στο πως να συνομιλουν δυο σωματα χωρις φλυαρια. ο Γιωργος Τελλος ονειρευτηκε με απολυτη ελευθερια, την αγκαλια των φωτων και ο Κωστας Παπαδουκας ενορχηστρωσε με πολυ ευαισθησια ολα τα τραγουδια και ξεδιπλωσε το ταλεντο ολων των μουσικων με μοναδικό τρόπο και τους ευχαριστώ γιά την αρμονική συνύπαρξη. Ο Ζαχαριας Σταμουλος, η συνεχεια και η μεταφορα της φωνης μου στα θεατρα, στα γηπεδα, στους μικρους και στους μεγαλους χωρους, στα πιο δυσκολα στα πιο μακρινα και στα πολυ κοντινα με τρελλο παθος για τον ηχο αφουγκραζεται και την πιο μικρη μου ανασα. Η Μυρτω Μαγκριωτη ενας γερος και ατσαλινος κρικος της παραγωγης, πανταχού παρούσα, η Τωνια Δραγουνη παραγωγος μου δεκα επτα χρονια, παντα διπλα μου παντα δημιουργικη, κυματοθραυστης, σοβαρη, ουσιωδεις και εντελως απαραιτητη. Ευχαριστω όλους τους συντελεστες που μας βοηθησαν να παιξουμε αληθινα, το Παλλάς γιά την φιλοξενία αυτής της παράστασης που θα ήθελα να την αφιερώσω στην μνήμη του μεγάλου μου δάσκαλου Ανδρέα Βουτσινά. Η μουσικη ειναι το γεωτρυπανο της ψυχης και της ζωης μου, ειναι η γλωσσα του θεου και οταν την αισθανθεις ανακαλυπτεις καινουργιους κοσμους - εξω απο το σωμα σου, Οι 40 συνολικά παραστάσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στο Μέγαρο Μουσικής αγκαλιάστηκαν από το κοινό πολύ ουσιαστικά, έτσι ώστε αποφασίσαμε να συνεχίζουμε το ραντεβού μας σε όλη την Ελλάδα.
Μάιος 2011. Ζωντανή μετάδοση από την Aθήνα στην Γαλλία, "ένα πιάνο-μία φωνή" μέσω της ραδιοφωνικής εκπομπής "France Culture", και παράλληλα νέες κυκλοφορίες στο προσκήνιο. Το gazarte live ένα διπλό cd γίνεται πραγματικότητα. Οι καλύτερες στιγμές των δύο χρόνων συνεργασίας με τον Στέφανο καταγράφονται και κυκλοφορούν με τίτλο “Ενα πιάνο-μία φωνή” Aμέσως μετά κυκλοφορεί και το live από το "Ραντεβού στο Παλλάς" ...
Αθήνα 2011 Special Olympics, ένα μεγάλο παγκόσμιο αθλητικό γεγονός στην έναρξη του οποίου συμμετείχα τραγουδώντας μαζί με τον γνωστό Ιταλό τενόρο Vittorio Grigollo το τραγούδι της τελετής έναρξης. Συμμετείχα επίσης και στην τελετή λήξης, ενώ παράλληλα ετοίμαζα τις καλοκαιρινές συναυλίες εντός και εκτός συνόρων, με τον Στέφανο Κορκολή αλλά και με τον Μάριο Φραγκούλη.
Μέρος 5
Το καλοκαίρι του 2011 έγιναν στην Ελλάδα οι Ολυμπιακή αγώνες "Special Olympics" όπου συμμετείχα στην τελετή έναρξης μαζί με τον διεθνούς φήμης Ιταλό τενόρο Vittorio Grigolo. Αμέσως μετά την τελετή ληξης των αγώνων οπου και εκεί συμμετείχα, ολοκληρώθηκε η υπέροχη συνεργασία μου με τον Μάριο Φραγκούλη κάνοντας καλοκαιρινές συναυλίες. Μία συνεργασία και μία φιλία χωρίς σύνορα... Τον χειμώνα το Παλλάς με φιλοξένησε γιά δευτερη φορα, στην παράσταση "Μπαχαρι κανέλλα και γιορτή" όπου μαζι με την Ευανθία Ρεμπούτσικα συναντηθήκαμε μετά απο 30 χρόνια! Πορείες παράλληλες και όταν ξαναβρεθήκαμε θυμηθηκαμε ιστορίες, γελάσαμε πολύ, συγκινηθήκαμε και μεσα από αυτή την αναδρομή δεθήκαμε γιά άλλη μία φορά. Αυτό που με μαγεύει σε αυτή την γυναίκα είναι οι μελωδίες της, ο αιθέριος τρόπος που μεταδίδει τον εσωτερικό της κόσμο μέσα από το βιολί της. Η επανένωσή μας είχε σαν αποτέλεσμα την γέννηση του cd "Για που τραβάς ελπίδα" που έγινε και αυτό πλατινένιο! Μεγάλη χαρά γιά την εποχή μας. Χειμώνας-καλοκαίρι 2012 μαζί με την Ευανθία και τους μουσικούς της σε μία πολύ πετυχημένη περιοδεία Ακολουθεί μία περίοδος με πολλές παραγωγές και πολλούς τρόπους έφρασης - παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει η χώρα μας- η οποία ξεκίνησε με συμμετοχή μου σε συναυλία του Μάριου στην Βοστώνη, με την διάσημη συμφωνική ορχήστρα Boston Pops, προκειμένου να ερμηνεύσουμε μαζι το τραγούδι Rojo Violento, ένα dueto μας στα Ισπανικά που υπάρχει στο νέο του cd "Βeautiful things". Παράλληλα συναυλίες με την Ευανθία, ρεσιτάλ πιάνο-φωνή με τον Στέφανο Κορκολή, ένα project χωρίς τέλος, και δύο παραστάσεις στην μικρή Επίδαυρο μαζί με τον Στεφανο αλλά αυτή την φορά όμως «Ταξιδεύοντας με τον Οδυσσέα Ελύτη», δύο παραστάσεις που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Σεπτέμβριος και Ηρώδειο είναι απόλυτα συνιφασμένα. Μία βραδιά του Στεφανου "Εφ όλης της ύλης" για την Ενωση Μαζί γιά το Παιδί, στην οποία συμμετείχα φιλικά μαζί με την Σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου, τον Αντώνη Ρέμο και την Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Ορχήστρα της Σύγχρονης μουσικής της Ερτ, την οποία διήυθηνε ο εξαιρετικός μαέστρος Νίκος Τσούχλος.
Ο χειμώνας του 2013 με βρηκε πάλι στη Νέα Υόρκη με τον Μάριο Φραγκούλη και τον Γιωργο Περρή σε μία συναυλία τα έσοδα της οποίας διαθεσαμε στην "Φλόγα" και στο "Χαμόγελο του παιδιού," αλλά και μία σειρά μεφανίσεων στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ως guest στην παιδική παράσταση "Λιλιπούπολη" γιά τις υποτροφίες των Αρσακείων σχολείων. Ενα ταξίδι διαφορετικό απο τ άλλα, μια ξεχωριστή και απολαυστική εμπειρία με 140 παιδιά γεμάτα ζωή, όνειρα και πάθος επι σκηνής, την υπέροχη χορωδία των Αρσακείων σχολείων, με 11 ταλαντουχους σολίστες και 45 μουσικούς όλοι απο το τμημα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου. Πέντε παραστασεις στο Μεγαρο Μουσικής Αθηνών και επισφράγισμα στο Ηρώδειο τον Σεπτέμβριου του 2013. Από τότε που άκουγα στο ραδιόφωνο τη Λιλιπούπολη, ως φανατική θαυμάστρια κι εγώ, ονειρευόμουν να ταξιδέψω σε αυτό το μυθικό κόσμο και πραγματικά το ευχαριστήθηκα ώς τα τρίσβαθα της καρδιάς μου. Ξανάγινα παιδί και για άλλη μία φορά διαπίστωσα ότι, παρόλο που έχουν περάσει 3 δεκαετίες, κάποια από τα τραγούδια της Λιλιπούπολης απεικονίζουν την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Η ιδιαιτερη αυτη παρασταση για εμένα κυκλοφορησε σε διπλό cd. Σχεδόν παράλληλα εχει ξεκινήσει και άλλη μία πολύ ιδιαιτερη συνεργασία, με την Φιλαρμονική Γαστουρίου Ομόνοια απο την Κέρκυρα, μια εκδήλωση του Rotaract Κέρκυρας και πάλι για την "Φλόγα". Εγραψα και εσβυσα πολλές φορές το πως να ξεκινησω να περιγραψω αυτη την συνεργασία. Ήταν πραγματικά πολύ εντονη και ότι ονειρευτικα με αυτη την Φιλαρμονική πραγματοποιήθηκε ακριβως, βήμα-βήμα, φυσιμα-φυσιμα, με αυτά τα μικρά και μεγαλα παιδιά του Γαστουρίου της Κέρκυρας που η αναπνοή τους εδωσε αλλη ζωή και χρωμα στα τραγούδια υπό την καθοδήγηση του Αρχιμουσικού Σπύρου Ράλλη. Ενα φυσιμα που βγαινει απο τα σπλάχνα καθαρό, δυνατό, ατοφιο γεμάτο δίψα γιά μουσική και επικοινωνία. Ξαναβρεθηκαμε στο θεατρο Βραχων στον Βυρωνα και είναι σιγουρο οτι θα ξανασυναντηθουμε! Την ιδια περιοδο και άλλη μία συμμετοχή, μία άκρως συγκινητική συναυλια με παρα πολυ κόσμο στο Velodrom του Βερολίνου. Mια συναυλία ελπίδας για τα ανθρώπινα δικαιώματα του Ιράν με τίτλο - Hope concert- στην οποία συμμετείχαν oι Taio Cruz, Swedish House Mafia, o Albano, o Henry Padovani των Police κ.α. Ενοιωσα έναν ιδιαίτερο κραδασμό γιατί αυτή την φορά συναντηθήκαμε σ ένα σταυροδρόμι τόσοι καλλιτέχνες με διαφορετική γλώσσα και κουλτούρα ο καθένας, άλλα μ έναν κοινό σκοπό: τα ανθρώπινα δικαιώματα του Ιράν. Ενώσαμε τις φωνές μας για να βοηθήσουμε αυτούς που η φωνη τους δεν ακούγεται, τραγουδήσαμε για το δικαίωμα στη ζωή, την Ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, για την ισότητα, για το δικαίωμα στον πολιτισμό, τη τροφή, την εκπαίδευση, την ιατρική περίθαλψη και τόσα άλλα ...Υπενθυμισαμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελίωδεις ελευθερίες που δικαιούνται όλοι.
Το καλοκαιρι "Με μιά αγκαλιά τραγούδια" κάναμε περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο μαζί με το νέο ταλαντούχο, πολλά υποσχόμενο τραγουδιστή Γιώργο Περρή και 5 υπεροχους μουσικούς σολίστες. Φέτος τον χειμώνα με την αγαπημένη Ελευθερία Αρβανιτάκη. Η φωνή της με συγκινεί, το ηχοχρωμα της με γεμίζει ευαισθησία και αναμνήσεις. Εχουμε να συναντηθούμε επι σκηνής 25 χρόνια- απο την Λεωφόρο Ά την πρώτη σκηνοθετημένη παράσταση που μας σκηνοθέτησε ο αείμνηστος Ανδρέας Βουτσινας. Η μουσική νικάει τον χρόνο και έτσι απλά άλλα με πολύ δουλειά ,πάθος και ωριμότητα θα συνυπάρξουμε στη σκηνή. Διαλέξαμε τα καλύτερα μας κι εκείνα που μας χρειάζονται για να ομορφαινουμε το σήμερα και το αυριο. Τραγούδια, εικόνες κι αισθήματα ,αποσκευές απο τα κοινά μας κι απο τα ξεχωριστά μας, στην μουσική σκηνή του Diogenis studio με 9 σπάνιους μουσικούς.
